ﻏﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﺳﺮد اﻳﻦ ﺷﻬﺮو ﺑﻐﻞ ﻛﺮده
دﻟﺘﻨﮕﻰ ﺗﻮی اﺳﺘﻜﺎﻧﻢ زﻫﺮ ﺣﻞ ﻛﺮده
دﺳﺘﺎی ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺟﻬﻨﻢ داﻏﻪ رو ﺷﻮﻧﻢ
ﺑﺮف از ﺳﻔﻴﺪی ﭼﺸﺎم ﻣﻴﺮﻳﺰه رو ﮔﻮﻧﻢ
ﻳﻪ ﻛﻮه دردم ﻛﻪ ﻋﻘﺎﺑﺎ ﭼﺸﻤﺸﻮ ﺧﻮردن
ﻣﻌﺪﻧﭽﻰ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ دﻫﻠﻴﺰﻫﺎی ﻣﻦ ﻣﺮدن
آب از ﺳﺮم رد ﻣﻴﺸﻪ از ﺑﺲ ﺧﺴﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ
ﻫﺰﻳﻮن ﻣﻴﮕﻪ ﻣﺎﻫﻰ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ
ﺗﻠﺨﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ داره اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ﺑﻰ ﻋﺸﻖ
ﺗﻠﺨﻢ دﻟﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮه دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎ ﺑﻰ ﻋﺸﻖ
از ﻣﻮج از درﻳﺎ از اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ
از ﺗﻮ ﻛﻪ روﻳﺎﻣﻰ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ
ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﮔﻨﺠﻢ ﺗﻮ دل درﻳﺎی ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ
ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮدن ﻗﻠﺒﻤﻮ دزدای درﻳﺎﻳﻰ
ﺗﻠﺨﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ داره اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ﺑﻰ ﻋﺸﻖ
ﺗﻠﺨﻢ دﻟﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮه دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎ ﺑﻰ ﻋﺸﻖ
