ﻫﻤﻴﻨﻪ زﻧﺪﮔﻰ اﻧﮕﺎر
ﻫﻰ ﺗﻜﺮارﺗﻜﺮارﺗﻜﺮار
رﻓﻴﻘﻢ ﺷﻮ ﻏﻤﺎﻣﻮ از دﻟﻢ وردارﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ
از ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻰ
ﭼﺮا ﻗﻬﺮو ﭼﺮا آﺷﺘﻰ
ﭼﺮا ﻏﻢ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻛﺎﺷﺘﻰ
ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ
اﻟﺎﻧﻢ ﺑﺎ اوﻧﻮ دوﺳﺘﺎﺷﻰﺗﻮﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ ﺷﻬﺮی
ﭼﺮا ﭘﺲ ﺑﺎﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮی
ﭼﻘﺪر ﺗﻠﺨﻰ ﭼﻘﺪر زﻫﺮی
ﻋﺠﺐ آدم ﻧﺎاﻫﻠﻰ
از ﺣﺎﻟﻢ ﭼﻰ ﻣﻰ ﻓﻬﻤﻰ
ﺟﺪﻳﺪا ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻰ رﺣﻤﻰ
ﺷﺪی ﻳﻪ آدم ﺳﻤﻰرﻓﺘﻮ وﻟﻢ ﻛﺮد ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻰ ﺣﺮﻓﻰ
ﻣﻨﻮ ﻟﻬﻢ ﻛﺮد ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ازم ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ
ﺣﺘﻰ ﻧﮕﻔﺖ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ
ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺷﻰ
اﻟﺎن ﺗﻨﻬﺎم رو ﺑﺎﻟﻜﻦ
ﻣﻨﻮ ﺑﺎد وﺣﺸﻰ
ﺗﻮ ای دﻧﻴﺎی آﺷﻔﺘﻪ
ﺗﻮ اﻳﻦ روزای ﺳﺮدرﮔﻢ
ﻣﻨﻮ ﻧﺴﭙﺎر ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ
ﻣﻨﻮ ﻧﺴﭙﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدم
ﻣﻦ از آدﻣﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ
ﺑﻪ ﻛﻞ ﺷﻬﺮ ﻣﺸﻜﻮﻛﻢ
ﺑﻴﺎ و ﻣﻨﻮ روﺷﻦ ﻛﻦ
ﺧﻴﻠﻰ وﻗﺘﻪ ﻣﺘﺮوﻛﻢ
