ﭘﺮ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ای ﻛﺎش ﺑﻮدی
ﻛﻪ داره زﻧﺪﮔﻴﻢ از دﺳﺖ ﻣﻴﺮه
ﻳﻪ آﻫﻨﮕﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ
اﮔﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻛﻨﻰ ﮔﺮﻳﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮه
ﺻﺪام از ﮔﺮﻳﻪ ی دﻳﺸﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ
دارم ﻣﻴﻤﻴﺮم از دﻳﻮوﻧﻪ ﺣﺎﻟﻰ
ﺑﺎ اﺷﻜﺎم ﺑﺎز ﻣﻬﻤﻮﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﻫﻤﻪ ﭼﻰ ﻫﺴﺖ ﻓﻘﻄ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ
دارم دﻧﺒﺎل ﻋﻜﺴﺎﻣﻮن ﻣﻴﮕﺮدم
ﻫﻤﻮﻧﺎ ﻛﻪ ﻟﺐ درﻳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ
اﮔﻪ ﻣﺎ ﺳﻬﻢ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﺒﻮدﻳﻢ
ﭼﺮا ﺗﻮی دل ﻫﻢ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ
ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ اﻓﺘﺎدی ﺗﻮ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ
ﭼﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺠﻴﺒﻰ رو ﻟﺒﺎﺗﻪ
ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻨﺪی و ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺸﻨﻪ ی ﺻﺪاﺗﻪ
ﺗﻮ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ وﻗﺘﻰ ﮔﺮﻳﻪ دارم
ﺑﺮای اﺷﻜﺎی ﻣﻦ ﺷﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ
ﺗﻮ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ
ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ
ﻧﮕﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﻮ دﻳﻮار ﺑﻰ در
ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎﺷﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺗﻮی ﺗﻘﺪﻳﺮت ﻧﺒﻮدم
ﺷﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ
چقدر این مقاله واستون مفید بود؟
روی ستاره ها کلیک کنید تا رایتون ثبت بشه
