ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮﻧﻢ ﻗﻔﺴﻰ ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﭼﺸﻤﺎش
ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﺮ ﺑﻜﺸﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ای ﻛﺎش
ﺑﻮدی ﺑﺮام ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪﻣﻮ ﻳﻪ ﻗﻔﺲ
اﻳﻦ راه ﻋﺸﻘﻰ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﻧﻔﺲ
ﻫﻤﻴﻦ و ﺑﺲ
ﺷﺒﺎ ﺑﻴﺪارﻳﻮ اون ﺗﻮی ﺧﻮاﺑﻪ
ﭼﻘﺪ اﺑﺮ ﭼﺸﺎم ﺑﻰ ﺗﻮ ﺑﺒﺎره
دﻳﮕﻪ ﺑﺪی ﻫﻢ ﺣﺪی داره
ﻳﻪ روز ﻧﻴﺎی ﺑﮕﻰ ﺑﺮﮔﺮد دوﺑﺎره
ﭼﻨﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻗﺪم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ ﻧﺰدی
ﺑﮕﻰ ﻛﻰ ﺑﻮد ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﺨﻴﻮاﻣﺖ
ﻣﮕﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺮه ﺣﺮﻓﺎش از ﻳﺎدت
ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ
ﺑﻮدی ﺑﺮام ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪﻣﻮ ﻳﻪ ﻗﻔﺲ
اﻳﻦ راه ﻋﺸﻘﻰ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﻧﻔﺲ
ﻫﻤﻴﻦ و ﺑﺲ
