وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺪاری ﺳﺨﺘﻪ ﺗﻮ دﻧﻴﺎی ﺷﻠﺨﺘﻪ ﺗﺒﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﻮﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺗﺮﻳﻦ درﺧﺘﻪ
وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺻﺪای ﻣﻐﺮور ﺗﻮی واژه ﻫﺎی ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻐﺾ ﭘﻨﻬﻮن ﺗﺮاﻧﻪ ﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻳﻪ درﺧﺖ اﻧﮕﻮر
ﻟﺎاﻗﻞ ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻢ
وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺪای ﺟﻨﮕﻞ از ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺗﻨﺒﻞ
واﺿﺤﻪ ﺑﺴﻪ دوﻳﺪن ﺑﺴﻪ ﭘﺎی ﭘﺮ ﺗﺎول
وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮرم ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﻮر و ﻛﻮره ﺳﺖ
ﺟﺰ ﺗﻮ روﻳﺎی ﺗﻮ رﻓﺘﻦ ﻣﮕﻪ راه دﻳﮕﻪ ای ﻫﺴﺖ
ﻟﺎاﻗﻞ ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻢ
وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻣﻮن ﻗﺮاره ﺗﻮی ﺑﻴﺪاری ﺗﻠﻒ ﺷﻪ
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﻛﻪ آدم ﻣﺜﻞ اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ ﺷﻪ
ﺑﺬار از ﺗﻮ روی ﻓﻮاره ﺑﺎزوت ﻣﻦ دﭼﺎرم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺘﻢ ﺣﺘﻰ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮی ﺗﺎﺑﻮت
ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﺎﻳﺪ ارﻏﻮاﻧﻰ ﺗﺮ ﺑﺘﺎﺑﻢ ارﻏﻮاﻧﻰ ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪم ارﻏﻮاﻧﻰ ﺗﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺎﻳﺪ از ﺗﻮ ﻋﻄﺮ ﻧﺎرﻧﮕﻰ ﺑﮕﻴﺮ
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻮی زﻧﺪﮔﻰ ﺑﮕﻴﺮم
ﻣﻦ ﻃﺮﻓﺪار ﺳﻜﻮﺗﻢ ﻣﻦ ﻓﺮاری از ﺳﻘﻮﻃﻢ
اﻣﺎ ﻳﻪ ﻋﻤﺮی ﻣﺮﻳﺾ ﻗﺼﻪ ﻫﺎی ﺗﻮ ﮔﻠﻮﺗﻢ
وﻗﺘﻰ ﺣﺘﻰ اﻳﻦ ﺗﺮاﻧﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺎل ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
ﻧﻔﺴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮد ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ
ﻟﺎاﻗﻞ ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻢ
ﺗﻮی ﻋﻜﺲ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺳﻴﺐ ﺳﻠﻔﻰ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺧﻮﺑﻪ
واﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ دوﻳﺪن ﺣﺘﻰ ﺑﻰ اﺷﺎره ﺧﻮﺑﻪ
اﮔﻪ آﺧﺮم ﺳﻘﻮﻃﻪ ﻣﺪل ﻓﻮاره ﺧﻮﺑﻪ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدن آره ﺧﻮﺑﻪ آره ﺧﻮﺑﻪ
ﻟﺎاﻗﻞ ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻢ
