آیا اسب ها خودکشی میکنند؟ (بررسی دلایل آن)
آیا اسب ها خودکشی میکنند؟ علت شایع آن چیست؟
به نظرتان آیا اسب ها خودکشی میکنند؟ آیا این یک افسانه یا شایعه است؟ مفهوم خودکشی در حیوانات مدت‌هاست که به موضوعی بحث‌برانگیز تبدیل شده است.
اسب‌ها موجودات بسیار حساس و باهوشی هستند. به‌گونه‌ای که انسان‌ها ویژگی‌های عاطفی و روان‌شناختی را به حیوانات، به‌ویژه آن دسته که رابطه نزدیکی با انسان دارند، می‌دهند. حال می‌خواهیم برخی رفتارها و اتفاقات زندگی اسب‌ها را مورد بررسی قرار دهیم.
توانایی‌های شناختی و عاطفی اسب‌ها
اسب‌ها حیواناتی بسیار باهوش و دارای درک عاطفی بالایی بوده. آن‌ها قادر به رفتارهای پیچیده؛ مانند یادگیری، پیوند اجتماعی و پاسخ به احساسات انسانی هستند.
می‌توان گفت اسب‌ها حافظه قوی دارند و واکنش‌های احساسی واضحی به محرک‌ها از جمله ترس، شادی، اضطراب و غم نشان می‌دهند.
آن‌ها همچنین به اعضای گله یا صاحبان خود وابستگی عمیقی ایجاد میکنند و در هنگام جدا شدن یا مرگ، رفتارهای غمگینی از خود نشان می‌دهند.
بااین‌حال، درحالی‌که اسب‌ها احساسات خود را نشان می‌دهند، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد آن‌ها دارای خودآگاهی در سطح مورد نیاز برای درک زندگی و مرگ هستند.
رفتارهای اشتباه
اسب‌ها گاهی رفتارهایی انجام می‌دهند که به نظر می‌رسد خود ویرانگر است و برخی را به فکر فرو میبرد که این کار نشانه خودکشی است. این رفتارها شامل موارد ذکر شده در ادامه مطلب می‌شوند.
امتناع از خوردن یا آشامیدن
اسب‌هایی که تحت استرس شدید، بیماری یا افسردگی هستند ممکن است غذا و آب را رد کنند. اسبی که یک همراه یا جفت خود را از دست داده، ممکن است بی‌حالی، کاهش اشتها و عدم فعالیت را نشان دهد.
انسان‌ها ممکن است این رفتار را به‌عنوان گرسنگی عمدی یا خودکشی برداشت نمایند، اما به طور دقیق‌تر این رفتار به‌عنوان پاسخی به غم، استرس یا بیماری به‌جای یک اقدام آگاهانه برای پایان دادن به زندگی است.
برخورد به حصارها یا اشیا
گاهی شاید مشاهده کرده باشید که اسب‌ها با سر به‌طرف نرده‌ها، دیوارها یا زمینهای خطرناک می‌دوند و ظاهراً به خود آسیب می‌رسانند.
این حوادث اغلب با وحشت، ترس یا یک غریزه قوی ایجاد می‌شوند که در آن قصد خودکشی نیست. اسب‌ها حیوانات طعمه‌ای هستند و پاسخ غریزی آن‌ها به یک تهدید درک شده فرار است.
هنگامی که در این حال محدود یا سرگردان است، ممکن است منجر به جراحات یا حتی مرگ شود، اما این رفتار معادل یک اقدام خودکشی آگاهانه نیست.
قولنج و خودآزاری
یک بیماری شایع و بالقوه کشنده در اسب‌ها قولنج است،که اغلب با استرس، مسائل غذایی یا تغییرات محیطی مرتبط است. اسب‌هایی که تحت استرس شدید قرار دارند ممکن است رفتارهایی مانند جویدن چوب یا گاز گرفتن را از خود نشان دهند.
این رفتارهای تکراری می‌تواند وضعیت آن‌ها را بدتر کرده یا منجر به آسیب شوند، اما همه این‌ها نشانه‌ای از استرس یا ناراحتی زمینهای است نه تلاش عمدی برای مرگ.
غم و اندوه
یکی از قانع‌کننده‌ترین استدلال‌ها برای رفتار خودکشی در اسب‌ها، ظرفیت آن‌ها برای غم و اندوه است. اسب‌ها برای از دست دادن یک همراه، چه انسان و چه اسب، سوگوار هستند. علائم غم و اندوه ممکن است شامل :
- بی‌حالی و کاهش سطح انرژی
- عدم علاقه به غذا یا آب
- ایستادن برای مدت طولانی بدون حرکت
- صداهای گوناگون
اسب ممکن است غم و اندوه عمیقی را تجربه کند و رفتارهایی از خود نشان دهد که برای سلامتی او مضر است، اما شواهدی وجود ندارد که نشان دهد این اسب دارای توانایی شناختی برای تصور مفهوم مرگ به‌عنوان راه‌حلی برای غم و اندوه خود است.
دیدگاه‌های علمی از خودکشی حیوانات
- پاسخ‌های غریزی: اسب‌ها حیوانات طعمه‌ای هستند که غرایز جنگ یا گریز را افزایش می‌دهند. رفتارهایی مانند برخورد با موانع یا امتناع از خوردن غذا اغلب توسط عوامل استرس‌زای محیطی، ترس یا بیماری ایجاد می‌شود.
- شرایط فیزیولوژیکی : اسب‌هایی که از قولنج، جراحت یا سایر مسائل پزشکی رنج می‌برند ممکن است به‌گونه‌ای رفتار کنند که به نظر خود ویرانگر باشد، اما این اقدامات نشانه‌ای از درد بوده تا قصد عمدی برای مرگ.
- عدم آگاهی از مرگ : برخلاف انسان‌ها، اسب‌ها درک اثبات شده‌ای از مرگ‌ومیر ندارند. اعمال آن‌ها، درحالی‌که گاهی برای انسان‌ها گیج‌کننده است، به‌جای تأمل طولانی‌مدت، ناشی از نیازها و غرایز فوری است.
کلام آخر
در انتها متوجه شدیم این سؤال که آیا اسب ها خودکشی میکنند؟ بیشتر در مورد تصورات انسان از حیوانات بوده نه خود آن‌ها.
درحالی‌که اسب‌ها موجوداتی باهوش و پیچیده بوده که قادر به تحمل غم و اندوه، استرس و افسردگی هستند، هیچ مدرک علمی وجود ندارد که نشان دهد آن‌ها دارای خودآگاهی یا درک مرگ برای خودکشی خواهند بود.
اهمیت همدلی و مراقبت مسئولانه در روابط شما با حیوان موردعلاقه‌تان خیلی مهم است. آن‌ها برای تشخیص نیازهای عاطفی و فیزیکی و ایجاد محیط‌هایی که بتوانند در آن رشد کنند، به انسان‌ها تکیه میکنند.
