ﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﻦ آن ﺗﺮک ﺧﺘﺎرا
ﺑﺎز آی ﻛﻪ دارﻳﻢ ﺗﻮﻗع ز ﺗﻮ ﻳﺎرا
ﮔﺮ رﻓﺖ ﺧﻄﺎی ﺑﺎ وﻋﺪه وﻓﺎیاﻣﺮوز ﻣﻨﻢ ﭼﻮن ﺧﻢ اﺑﺮوی ﺗﻮ در ﺷﻬﺮ
ﺗﺎ دﻳﺪه ام آن ﺻﻮرت اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ را
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻠﺎﻟﻰ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎیﺑﺎز آی ﻛﻪ ﺳﺮ در ﻗﺪﻣﺖ ﺑﺎزم و ﺟﺎن را
ﺟﻮن ﻣﻰ ﻧﺪﻫﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺳﺮ و ﭘﺎ را
در ﭘﺎی ﺳﻤﻨﺪت ﺟﺰ ﻧﻌﻞ ﺑﻬﺎیدر ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﻋﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﭙﺮﺳﻨﺪ
آﺧﺮ ﭼﻪ زﻳﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺣﺴﻦ ﺷﻤﺎ را
از ﺣﺎل ﻏﺮﻳﺒﺎن از ﺑﻰ ﺳﺮ و ﭘﺎی
زﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﺎن ﭼﻨﺪ ﺗﻮان داﺷﺘﻦ آﺧﺮ
داﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﻨﺪ اﻳﻦ درد ﻧﮕﺎرا
در دل ﻏﻢ ﻫﺠﺮان ﻳﮏ روز ﺑﺠﺎی
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ زﻧﻰ ای ﻣﻄﺮب ﺧﻮﺷﮕﻮی
ﺑﻨﻮاز زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺑﺮگ و ﻧﻮا را
در ﭘﺮده ی ﻋﺸﺎق از ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮایدر ﻇﻠﻤﺖ اﺳﻜﻨﺪرم از ﺣﺴﺮت ﻟﻌﻠﺖ
ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻜﻨﻢ ﭼﻮن ﻧﺒﻮد ﻣﻠﻜﺖ دارا
ﻣﺎﻧﻨﺪه ی ﺧﻮاﺟﻮ در ﺧﻮرد ﮔﺪایﺷﺎﻋﺮ: ﺧﻮاﺟﻮی ﻛﺮﻣﺎﻧﻰ
