ﺗﻮ ﻛﻪ ﮔﺮﻣﺎی ﺗﺐ دﺳﺘﺎﻣﻰ ﺗﻮ ﻛﻪ درﻣﻮن ﻫﻤﻪ درداﻣﻰ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺷﺐ دﻳﺪاری ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺘﺎر دل ﺑﻴﻤﺎری
ﻣﮕﻪ ﮔﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﺪادی ﻛﻪ دادی
ﺗﻮﻫﻢ ﻳﻪ ﺷﺒﺎ دﻟﺖ رﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﺪادی ﻛﻪ دادی
ﻣﮕﻪ ﻧﻔﺴﺎﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﺪادی ﭼﺮا ﭘﺲ ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺪادی
ﻗﺴﻢ ﺧﻮردی ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎی ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ
ﺗﻮرو دﻳﺪم و ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ روی اﻳﻦ آدﻣﺎ ﺑﺴﺘﻢ
ﻧﺬار ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻴﻨﻤﻮن اﻳﻨﺠﻮری ﺑﻤﻮﻧﻪ
ﺑﺮﺳﻮن ﺧﻮدﺗﻮ ﺧﺴﺘﻢ از اﻳﻦ دورو زﻣﻮﻧﻪ
ﻣﮕﻪ ﮔﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﺪادی ﻛﻪ دادی
ﺗﻮﻫﻢ ﻳﻪ ﺷﺒﺎ دﻟﺖ رﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﻧﺪادی ﻛﻪ دادی
ﻣﮕﻪ ﻧﻔﺴﺎﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻧﺪادی ﭼﺮا ﭘﺲ ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺪادی
